ابوالقاسم زیاد بن محمد قمری جرجانی از شاعران قرن چهارم هجری قمری در مراوه تپه مدفون است .
این شاعر فارسی گوی ایرانی که از بد حادثه ،چنان در سیر تاریخی قرار گرفته که ما هر چه در دنیای مجازی گشتیم ، چیزی به جز این بیت نیافتیم .
جهان ما به مثل می شده است و ما می خوار خوشست بسته به تلخی و خرمی به خمار
این شاعر فارسی گوی ایرانی هم عصر زیاریان بوده است و آنچه از زندگی او به شکل مکتوب مانده این است که مدح کننده پادشاهان زیاری به خصوص خود شمس المعالی قابوس بن وشمگیر بوده است .
مزار این شاعر پارسی گوی ایرانی بر بلندای تپه ای در فاصله ی 45کیلومتری کلاله به مراوه تپه قرار دارد .
تنها نشان از مزارش تابلویی رنگ و رو رفته است که به تازگی کمی نو نوار شده . هیچ مراسم و یادواره ای برای این شاعر برگزار نمی شود و او بر این بلندا هراز چندی شاهد زیارت اهالی منطقه است که به سر مزارش می آیند و فاتحه ای نثار روح او می نمایند . مردم منطقه شاید سالهاست برای او بزرگداشتهایی روزانه می گیرند ، باشد که مسئولان امر نیز نه بزرگداشت های روزانه ی اهالی را ، بلکه در سال یک بار ،حداقل نیمچه بزرگداشتی برای این شاعر ایرانی داشته باشند . هرچند کارهای عمرانی برای ساخت بنا بر سر مزارش در حال انجام است . اما برای گرامی داشت مفاخر ایران و به خصوص استان کارهای بزرگی باید انجام شود .
آفرین بر قدرشناسی مردم منطقه که از این شاعر فارسی گوی ایرانی قدردانی می نمایند .
اهالی به نشان احترام از این شاعر ایرانی ، او را آق اولیاء می نمامند به معنی اولیاء سفید که نشان از قدرشناسی آنهاست .
مرادیانی خبرنگار اترک