«شاعران وارثان آب و خرد و روشنی اند»

اما شاعران شهر من تو را نمی شناسند، نمی دانند کجائی؟

کدام قطعه؟ کدام ردیف؟

آنان فقط به شعر نیمائی فکر می کنند که ردیف و قافیه نمی شناسد

و قطعه قطعه تمامیت تو را لای فرهنگ پسامدرن و نو گرائی جا گذاشته اند

جامعه شناسان شهرم شهادت را خود کشی می دانند و از نظر آنان نرخ خود کشی در کشورم بالاست و این از نشانه های جوامع عقب مانده است!

اما تو عقب نبودی، تا خود فاو پیش رفتی و عصای موسی دست خدا بود در دستان تو که از اروند گذشتی و معادلات علمی را به گل نشاندی!

مسئولین شهر من جیب کت و عبایشان پر شده که به زمین چسبیده اند

اما در شگفتم که چطور تا باز پشت تریبون می روند یاد تو می افتند و این که شهرش را روزگاری «شهید پرور» گفته اند و فوری از خانواده تو تشکر می کنند و برایشان آرزوی صبر می کنند و در جمع دانشجویان از بی عدالتی می گویند که به فرزندان تو سهمیه داده اند!

هر سال برای غبار روبی از مزار فراموش شده ات با کت و شلوار اتو کشیده، ادکلن روز و بهترین مدل ماشین حاضر می شود

و فقط برای چند لحظه از خیر عینک آفتابی اش می گذرد اما باز تو را نمی بیند…

بسیجی های شهر من و اهالی فرهنگ هنوز نمی دانند روی سربند تو چه نوشته بود؟

و شاید لازم باشد برای اینکه تکانشان بدهی کالبد شکافی ات کنند تا خودشان ببینند قلبت برای چه کسی و چه هدفی می زد؟

هم رزمانت دیگر به ستاره های روی دوششان فکر می کنند و رفاقت با تو را به غنیمت گرفته اند

و تو دیگر برای هیچ کس ستاره نیستی!

تحلیل جامعه شناسان شهرم این است: «تغییر ارزش ها»!!!

یعنی تو مال گذشته ای و گدشته تمام شده است!

یعنی مادرت بمیرد بهتر است!

می یبنی چه وضعی می شود شهر بی شهید؟

آخ! چه جهنمی می شود شهر بی ستاره ام اگر تو آن بالا همه را به یک چشم نبینی و برایشان طلب مغفرت نکنی و با تو برای اولین بار عدالت را تجربه نکتتد

اصلا” بی خود نیست که تو آن بالا نشسته ای و برای رسیدن به تو باید صعود کرد و از همه و همه گذشت حتی عزیزانی که پائین پایت آرام خوابیده اند

چه جهنمی می شد شهر بی ستاره ام اگر تو پرچم سرخ خودت را بالای تپه نمی زدی و فتحش نمی کردی…

علم تمام تلاش خودش را کرده که تو را از تاریخ حذف کند

اما تو قد کشیده ای تا مصر، میانمار، تا کانادا و انگلستان

تا همیشه تاریخ

و چفیه ات تا خود آمریکا سفره پهن کرده است.