ریشه های درختان بهشتی در توده های مشک پنهان است.

حضرت علی علیه السلام در نهج البلاغه می فرمایند:«اگر با چشم دل به آنچه که از بهشت برای تو وصف کرده اند بنگری، از آنچه در دنیاست دل می کنی، هرچند شگفتی آور و زیبا باشد و از خواهشهای نفسانی و خوشیهای زندگانی و منظره های آراسته و زیبای آن کناره می گیری و اگر فکرت را به درختان بهشتی مشغول داری که شاخه هایشان همواره بهم می خورند و ریشه های آن در توده های مشک پنهان و در ساحل جویباران بهشت قرار گرفته، آبیاری می گردند.

و خوشه هایی از لوء لوء آبدار به شاخه های کوچک و بزرگ درختان آویخته و میوه های گوناگون که از درون غلافها و پوششها سر بیرون کرده اند، سرگردان و حیرت زده می گردی.»

نهج البلاغه - خطبه 166 - صفحه 317 - ترجمه محمئد دشتی - انتشارات اتقان