صدای ما را از سال 1450 هجری شمسی می شنوید./اینجا هوا جیره بندی است.

به گزارش اترک به نقل از سایت زندگی سالم :الان سال 1450 هجری شمسی است، هیچ وقت فکر نمی کردیم که چنین بلایی بر سر زمین بیاوریم، پیرترها می گویند؛ در سال1390 زمین پر از باغچه های زیبا ودرختان تنومند بود، مردم درآب رودخانه ها شنا می کردند، برای خود استخر می ساختندواصفهان زاینده رود زیبایی داشت!

حالا از آن همه زیبایی وشکوه چیزی نمانده است، چاهها خشک شده اند وزاینده رودواستخر و شنا واژگان غریبی هستند، قنات ها به دخمه های زیرزمینی وجایگاه حیوانات وحشی مبدل شده است، دیگر کسی نمی تواند حمام کند، آب واژه حسرت آوری است که تنها در تانکرها، آن هم در وضعیتی غیربهداشتی یافت می شود، برای حمام کردن باید از حوله خیس استفاده کنیم و برای بهداشت موی سر، آن را از ته بتراشیم تا از بیماری ها رهایی یابیم، بیشتر حیوانات خانگی و پرندگان مرده اند، کجا فکر می کردیم که تغییرات جوی واستفاده زیاد از منابع آبی وقتی با آلودگی هوا و گازهای گلخانه ای عجین شود، چنین بلایی را بر سرمان آورد، اینجا آدم های 20 ساله ، 40 ساله به نظر می رسند و50 ساله ها، 80 ساله... .

کودکانی که اکنون بدنیا می آیند، بیش از 30 سال عمر نمی کنند، بیمارستان ها از پذیرفتن مریض عاجزند، بیماریهای عجیب وغریبی آمده است، صورت وپوست من چروکیده شده است، پوستم ماههاست آب به خود ندیده است وتنها روزانه نیم لیوان آب، سهم هر انسان برای خوردن است، ناراحتی های کلیوی وعفونت ها از مصرف آب ناسالم فراگیر شده است وهمه دارایی مردم صرف شیرین کردن آب ته مانده دریاها می شود.

جنگهای بزرگی بر سر تسخیر منابع آب در جهان در گرفته است وآب ثروتی عظیم تر از طلا والماس ونفت شده است.

مناطق خوش آب وهوا در حصار سربازان و سیم خاردار
اگر در سال 1390 می توانستیم هر آنچه می خواهیم آب بنوشیم ومصرف کنیم، امروز تنها حق مصرف روزی نیم لیوان آب داریم، تمام رودخانه ها و چاههای اندک وحتی دریاها حصار کشی شده اند وسربازان از آنها حفاظت می کنند، اطراف همه منابع آب مین گذاری شده است و چندین متر جلوتر از آنها سیم خاردار کشیده اند، فقر بیداد می کند، دیگر کارخانه ای وجود ندارد، باور نمی کردیم که همه زندگی به آب بستگی داشته باشد ومعنای آب الفبای آبادانی را نمی فهمیدیم، روزگاری ماشین های خود را با آب لوله کشی می شستیم، اکنون به علت کمی آب، امکان لوله کشی از بین رفته است وبه علت نبودن فشار آب، مردم از فاضلاب های مخزنی استفاده می کنند، لباسهای یکبار مصرف می پوشند و انبوهی از زباله ها و آشغالها فضای شهر را پوشانده است، آسفالت خیابان وکف پوش پیاده روها از جرم وکثیفی پیدا نیست، مردم برای استفاده از بارندگی وزنده ماندن به کوههای بلند پناه برده اند، عدم بارندگی، هوا را به شدت آلوده کرده است.

اینجا هوا جیره بندی شده است!
در محدوده مرکزی شهرها که امکانات وجود دارد، هوا بسیار کم است، اینجا هوا جیره بندی شده است هوایی که دارای اکسیژن کافی است فقط در محدوده های خاصی جریان دارد، مسئولان برای هر محله از شهر دستگاه هواساز وتصفیه هوا نصب کرده اند واز مردم آن منطقه عوارض می گیرند و اگر پول نداشته باشی باید به مناطق کم اکسیژن وکم امکانات بروی !وکم کم به منطقه ای می رسی که اکسیژن وجود ندارد، منطقه ای که هوا ایستاده است!!

ما بیش از حد روی تدبیر وعلم خود حساب کردیم وگذشتگان اسرافگر ما هرگز به فکر ما نبودند، دیگر طلا ونفت وتکنولوژی به چه درد می خورد؟ حالا با این وضعیت در سال 2080 میلادی من فقط آب می خواهم، هوای سالم ودیگر هیچ!!

درد آور بود اما دور از انتظار نیست!
اگر چه خواندن متن بالا درد آور وناامید کننده بود وهیچ کس حتی به ذهنش هم خطور نخواهد کرد که چنین اتفاقی رخ دهد ولی هرگز دور از انتظار نیست، مگر ندیدیم که آرامش کشور همسایه پاکستان چگونه در عرض چند روز به سیلی مهیب مبدل شد وکل کشور را در هم نوردید ومیلیونها آواره ودهها هزار کشته بر جای نهاد.

در چند سال اخیر روند رشد صنعتی ومصرف گرایی دو عامل مهم تخریب محیط زیست بوده اند که آلودگی هوا نیز نشات گرفته از این عوامل و رفتار نامناسب انسانها ومدیریت غلط آنهاست که تیشه بر ریشه دو اصل مهم زندگی یعنی خاک وهوا زده است.

تولید گازهای گلخانه ای وسمی و بحرانهای خشکسالی به همراه سرمای شدید زمستانها وپدیده وارونگی هوا، ارمغانی جز بیماریهای تنفسی وسرطان برای بشر نخواهد بود، اینها به همراه احتراق نادرست در موتور خودروها وبخار سوخت های فسیلی چرخه آلودگی هوا را کامل کرده وانباشت همه اینها در نهایت تغییراکوسیستم زمین را به همراه خواهد داشت.

سالانه بیش از 3 میلیون نفر بر اثر آلودگی هوا در جهان می میرند که 90 درصد فوت شدگان ساکن در کشور های توسعه یافته اند و اختلالات ذهنی و ژنتیک، تنش های عصبی، سرطان، حملات قلبی، ریوی و برونشیب از علل عمده مرگ آنهاست، مثلا در قاره آمریکا این تعداد نیم میلیون نفر است که از تلفات تصادفات بیشتر است.

در شهر تهران سالانه 7 هزار نفر بر اثر آلودگی هوا می میرند و خسارت ناشی از آلودگی هوا در کشور سالانه 14 هزار و 420 میلیارد ریال معادل 6/1 تولید ناخالص ملی است، براستی باید فکر کنیم که آیا این دستمایه و عملکرد خود ماست واین به بیراهه رفتن توسط چه کسانی تشدید می شود و وظیفه سایر افراد در قبال آن چیست؟ چه کسی باید جلوی خودکامگی صنعتی را بگیرد؟ و چرا فرزندان ما باید در آینده وحال از هوا و آب سالم محروم شوند؟ براستی آیا باید فقط به چند سال زندگی خودمان فکر کنیم و حق زندگی را از آیندگان بگیریم!

مهدی رفایی