دولت یازدهم از همان دیر باز با مهر و دوستی و گفتمان بر سر کار آمد و موضع گیریهای غیرشفاف در بسیاری از موارد مانند عدم صدور بیانیه در کشتارهای مردم مظلوم با دوگانه هایی همراه بود که در پناهی به نام قدرت گفتمان و مذاکره پوشیده می شد.

به گزارش راه اترک،  هرچند هر ازگاهی مواضع انقلابی و غیرانقلابی توامان علامتهای سوال ایجاد می کرد و آدمی جایی وا می ماند که اینجا سیاستمداران موضع انقلابی می گیرند یا نمی گیرند
از ابتدای داستان ، مسئولین گفتمان نرم و مذاکره را در دستور کار خود قرار دادندو رهبر معظم انقلاب هم با تعیین خطوط قرمز ،از  بی عهدی آمریکا و خسارتهایی که  به کشور در این سالها زد  تذکر دادند و گفتند من به این مذاکرات خوشبین نیستم .
هرچه مذاکره  جلو تر می رفت، بی عهدی، افزایش تحریم ها از سوی طرف مقابل بیشتر دیده می شد و آنها جسور تر می شدند. بعد از چندین نشست ، در نهایت این کش و قوس ها، برجام از سوی مسئولین امضاء و به عنوان یک سند فی مابین مطرح شد. مذاکره کننده ها ی ایرانی نیز  با آن مقدمه ها و تفسیر و تذکرها به تعهدات خود جامعه عمل پوشاندند  و پس از آن بی عهدی های آمریکا نماینان شد.سخنان رهبری در دیدار اخیر با مسئولین نظام در ماه رمضان95 گواه همین موضوع است که ایشان می فرمایند:برخی تصور می کنند ما می توانیم با امریکا کنار بیاییم و مشکلات خود را حل کنیم در حالیکه این تصور نادرست، و یک توهم است.
در مواضع زیادی قدرت گفتمان نتیجه مناسبی در بر نداشت، مانند مسئله سوریه یا عربستان که با گفتمان و قدرت مذاکره مشکلی را حل نکرد و قدمی در بر نداشت، از طرفی  در بسیاری از مسائل شاهد نتیجه گفتمان قدرت بودیم مانند سخنان انقلابی رهبر معظم انقلاب درمورد جنایت عربستان در منا و از سویی موضع گیری رهبر معظم انقلاب درباره آتش زدن برجام که پس از آن مسئولین آمریکایی حد و مرز خود را شناختند و سرجای خود نشستند.
حال با یک موضع گیری دیگر شاهد هستیم آن هم بیانیه اخیر سردار جبهه مقاومت، قاسم سلیمانی که اینبار نشان داد که بین مواضع انقلابی این سردار با دیپلماسی دولت فاصله های زیادی وجود دارد این مسئله دیگر نباید مانند شیخ شهید ایستادگی نمر باقر نمر اتفاق بیافتد.
وی در بیانیه اخیر خود سرتاسر از موضع قدرت سخن به میان آورده است، می گوید: یقینا آنها می دانند تجاوز به حریم آیت الله شیخ عیسی قاسم خط قرمزی است که عبور از آن شعله ای از آتش را در بحرین و سراسر منطقه پدید خواهد آورد و برای مردم راهی جز مقاومت مسلحانه باقی نخواهد گذاشت. این متن بیانیه نشان از آن دارد که برخی از سیاست ها و موضع گیری های دیپلماسی شفاف و انقلابی گرا نبوده وبا در نظر گرفتن مصلحت انگاری نوعی دو گانگی را در پیش گرفته است.